رازهای ناسا در فضا
به رغم هزینه کردن بیش از ۱۰۰ میلیون دلار برای تلاش‌های ضد آلودگی در دهه ۱۹۶۰، پروتکل پس از بازگشت ماموریت آپولو مملو از خطا‌هایی بود که از دید عموم پنهان ماندند. برای مثال، محفظه فلزی براقی که آرمسترانگ و خدمه از آن به بیرون نگاه می‌کردند، بیشتر جنبه نمایشی داشت.
به گزارش راهبرد معاصر؛ پژوهشی که در «دانشگاه جورج‌تاون» (Georgetown University) انجام شده است، نشان می‌دهد که این تلاش‌های ناسا برای محافظت از سیاره زمین در برابر هرگونه عامل بیماری‌زا احتمالی در سفر به ماه، احتمالا بیهوده بوده‌اند!
«داگومار دگروت» (Dagomar Degroot)، پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: پروتکل قرنطینه آپولو تا اندازه‌ای که پیشتر ناشناخته بود، احتمالا به مشکلات متعدد مهار آلودگی دچار بوده است که اگر میکروارگانیسم‌های قمری واقعا وجود داشتند، احتمالا بیوسفر زمین را در معرض آلودگی قرار می‌داد.
اگرچه ناسا آن شکست را محاسبه کرده بود، اما وجود نداشتن میکروارگانیسم‌های قمری، یک شانس بزرگ به شمار می‌رفت. ناسا از این خطر خبر داشت و می‌دانست ماه ممکن است میزبان میکروب‌های بیگانه باشد که می‌توانند زمین را با تخریب زیستی یا تب قمری ویران کنند. چنین تهدید‌های غیر قابل کشفی می‌توانند عامل پایان یافتن جهان باشند. با وجود این، دانشمندان از این موضوع نیز خبر داشتند که احتمال وجود حیات میکروبی روی ماه بسیار اندک است.
دگروت استدلال می‌کند که به رغم هزینه کردن بیش از ۱۰۰ میلیون دلار برای تلاش‌های ضد آلودگی در دهه ۱۹۶۰، پروتکل پس از بازگشت ماموریت آپولو مملو از خطا‌هایی بود که از دید عموم پنهان ماندند. برای مثال، محفظه فلزی براقی که آرمسترانگ و خدمه از آن به بیرون نگاه می‌کردند، بیشتر جنبه نمایشی داشت.
ده‌ها میلیون نفر به یک مرکز قرنطینه پیشرفته موسوم به «آزمایشگاه دریافت قمری» (LRL) انتقال یافتند که در آنجا برخی از تجهیزات استریل‌کننده، ترک خورده یا در حال ذوب شدن بودند. لباس‌های فضانوردان نیز نشت کرده بودند و همه طرف‌های دخیل در ماموریت به زودی متوجه شدند که گرد و غبار ماه همه جا وجود دارد و تمیز کردن آن غیرممکن است. /خبر آنلاین